15 mei 2014

Everest Basecamp Trek 2014 #1

Bijna een week ben ik alweer terug van één van mijn meest indrukwekkende reizen tot nu toe: een trekking naar het Everest Basecamp in Nepal. De overgang van Nepal naar Nederland kan niet groter. Na 3 weken heel actief te zijn geweest, viel ik vorige week vrijdag na een nacht in het vliegtuig op de bank neer met griep. 3 dagen bank later was ik het zat. Ik kan niet niets doen. Ik wil hardlopen, fietsen, wat dan ook! Helaas vind mijn huisarts dat ik eerst maar eens rustig aan moet doen en wat haar betreft had ik nog wel een week extra vakantie kunnen nemen.. Neuh.. ik ben gewoon alweer een paar dagen aan het werk, maar door al mijn verstopte holtes, zit hardlopen er nog niet in. Helaas geen Marikenloop voor mij aanstaande zondag :-( . Het voordeel van al het bankhangen: alle foto's bekijken en nagenieten van een prachtige reis. Lees hieronder deel 1 van mijn avontuur!

Donderdag 24 april: Kathmandu - Lukla (2850 m) - Phakding (2652 m)
Na 1,5 dag in Kathmandu te zijn geweest, begint de donderdag erg vroeg. Om 4 uur gaat te wekker, pakken we snel onze spullen en gaan we naar het vliegveld voor een nationale vlucht naar Lukla. Het is altijd maar de vraag of de vliegtuigjes vliegen. Als het bewolkt is, blijven ze aan de grond omdat ze alle zicht nodig hebben om te landen in Lukla. We hebben geluk: het is helder en rond half 7 kunnen we vertrekken. Lukla is één van de gevaarlijkste vliegvelden ter wereld. We hebben elkaar in de groep al aardig opgejut met wilde verhalen. Het vliegtuigje ziet er niet echt comfortabel uit en met mijn vliegangst vind ik het maar niets. Met zijn tienen stappen we in. Ik hou de hele vlucht mijn hart vast. Een half uur later laten we ons bijna letterlijk tussen twee steile bergwanden uit de lucht vallen. En ineens is daar de hele korte landingsbaan van Lukla. Wat ben ik blij dat ik weer op de grond sta!! Pff. Hebben we dat ook weer overleefd!
Vliegveld Lukla met ons vliegtuigje.

Tussen 7 en 8 zitten we aan het ontbijt in de lodge weer we aan het eind van de trekking zullen slapen. We maken voor het eerst kennis met de menukaart, die overal onderweg hetzelfde zal zijn. Ontbijten doen we met pap, pannenkoeken, wentelteefjes of witte toast met ei. De eerste ochtend nog lekker, maar na een aantal dagen wordt de keuze toch steeds moeilijker. Bij het ontbijt een 'small pot tea'. Liters zullen wij deze reis opdrinken.

Onze gids heeft ons verteld dat we zeker 3 tot 4 liter per dag moeten drinken om hoogteziekte te voorkomen. Ook is het beter geen alcohol te drinken tijdens het stijgen en moeten we genoeg eten. Iedereen zal volgens hem last gaan krijgen van hoofdpijn of misselijkheid, maar het mag zeker niet te erg worden. Hoogteziekte kan zeer gevaarlijk zijn en we moeten de aanwijzingen kennen. Wordt het te erg dan moeten we afdalen. Dat s het enige medicijn.

Na het ontbijt volgt een korte wandeldag van 3 uur naar het lagergelegen Phakding. De weg gaat eerst lang naar beneden en vervolgens loop het pad kronkelend door de bossen. We kruisen de eerste Suspension Bridge. Velen zullen nog volgen.

Suspension Bridge (hangbrug)
We zijn vroeg in de lodge en na de lunch gaan we nog naar een klooster wat hoger op de berg ligt. Een pittig klimmetje, maar wel lekker lopen even. 's Avonds ben ik zo moe, dat ik om 8 uur als een blok in slaap val. Het is donker, het regent keihard en het is fris, maar mijn slaapzak is prima. Natuurlijk wordt ik om 2 uur 's nachts wakker en denk ik dat het al ochtend is. Veel te vroeg gaan slapen..

Vrijdag 25 april: Phakding (2652 m) - Namchee (3440 m)
Vandaag introduceert onze gids ons voor het eerst met de term Nepali Flat. It goes a little steepy up and a little steepy down. Yeah right! Nepali Flat is dus alles behalve plat ;-) In Namchee is op vrijdag en zaterdag markt en dat merk je onderweg. Er lopen veel dragers, ezels en dzo's (een kruising tussen een rund en een yak) met volle bepakking. Iedere keer als ze er langs moeten, moeten we aan de kant. De beesten lopen namelijk stug door en je wilt geen horens in je bil. We lopen vooral door het bos en kruizen enkele keer dezelfde rivier door middel van een suspension bridge. Af en toe hebben we al een prachtig uitzicht op de hoge bergen van de Himalaya.


Na de lunch volgt een pittige klim van 2 uur. Langzaam, als een stel yaks, sloffen we de berg op. Ik merk dat het me op deze hoogte al meer moeite kost om omhoog te lopen. Na de lange klim en 6 uur lopen, is het een verademing om Namchee in een bergkom te zien liggen. We slapen in een hotel met wc op de kamer. Wat een luxe! de douche op de kamer is zoals altijd alleen koud. IJskoud! Maar gelukkig kan je in iedere lodge warm douchen tegen betaling. Wat niet wil zeggen dat de douche in een warme ruimte is. In Namchee staan we te rillen in een hokje buiten. Maar ik vind het al heel wat dat je überhaupt kan douchen! In de lodge spelen we 's avonds Yahtzee en gaan we Pesten. Heel veel anders is er niets te doen, dus we gaan weer vroeg naar bed.

Namchee
Zaterdag 26 april: Namchee (3440 m)
Omdat we gisteren zoveel zijn gestegen hebben we vandaag een 'rustdag' om te acclimatiseren. Een rustdag in ons schema betekent niet dat we niets doen. We lopen 's ochtends naar een Everest Viewpoint. Mount Everest blijkt nogal verlegen en laat zich niet graag zien. Als we na een tijdje wachten de koningin onder de bergen eindelijk zien, blijkt het een kleine piramide in de verte te zijn. Maar toch: we hebben Everest gezien! na dit moment lopen we heel lang en stijl omhoog naar een vliegveldje. Oef! Wat is dit pittig! Ademhalen gaat al moeilijker op deze hoogte. Probeer maar eens een uur trap te lopen. Zoiets is het.

Uitgeput na steile klim.
Om half 12 zijn we terug in het hotel en hebben we de middag voor onszelf. We kopen wc-papier en energybars in de winkeltjes en gaan koffiedrinken in een hipster koffietent. Wanneer ik hier met drie anderen zit te genieten van een heerlijke warme chocolademelk, loopt er de hele tijd een man in onderbroek langs. We hebben er lol om en ineens komt hij naast ons zitten. Hij stelt zich voor als Bobby from Australia. En Bobby is on a mission. Bobby heeft MS, maar hij moet en zal de bergen beklimmen. We krijgen zijn Facebookpagina mee. We beloven thuis te zullen kijken.

Zondag 27 april: Namchee (3440 m) - Tengboche (3867 m)
Vandaag lopen we een erg mooie route langs de rand van een bergkam. Rechts van ons stroomt in de diepte de rivier die we al een aantal keer zijn overgestoken. In de verte zijn de prachtige ruige toppen van de hoge bergen te zien. Nog steeds zijn er boompjes en struiken om ons heen. De boomgrens ligt in Nepal heel wat hoger dan in Europa. Ook al is het wederom 6 uur lopen; deze dag gaat snel voorbij. Tegen het eind moeten we even een pittige klim maken. Voor het eerst begint het een beetje te regenen. Maar heel erg is dat niet. Wordt het eindelijk wat minder stoffig op het pad.

Bijna in Tengboche
Na 6 uur lopen, komen we in het kloosterdorp Tengboche aan. Helaas is de lucht helemaal dichtgetrokken, dus het wordt steeds kouder. Onze gids had al gewaarschuwd: Tengboche is kouhoud! En dat klopt! Ik slaap met mijn roommate op een hoekje. Je moet je voorstellen dat de wanden van de lodges uit dunne houten schotten bestaan. Er is geen dubbelglas en al helemaal geen verwarming. Ik denk dat ik hier de beroerdste nacht heb gehad: door de droge lucht begin ik te hoesten, het bed is een houten plank, ik moet 's nachts naar de wc en dat is ijskoud. Verder begint de ijle lucht toe te slaan op mijn dromen. Ook al iets wat de gids had gezegd. Meerdere mensen van onze groep hebben deze nacht vreemd gedroomd. Dat het maar snel ochtend mag worden!

Maandag 28 april: Tengboche (3867 m) - Dingboche (4258 m)
Half 7: de wekker gaat, ik schuif het gordijn opzij, veeg de ijsbloemen weg en zie een strakblauwe lucht. Zoals iedere ochtend: snel vanuit de slaapzak je kleding aandoen en ontbijten. En dan snel naar buiten voor het prachtige uitzicht. Gisteren hadden we hier niets van meegekregen!

De lodge waar  we sliepen.
Vandaag zullen we weer 6 uur lopen en zullen we voor het eerst boven de 4000 meter komen. We houden prachtig weer vandaag en de route loopt door bosjes, langs een rivier. Onderweg voelt iedere stap omhoog als drie stappen. Langzaam, voetje voor voetje schuifelen we omhoog. Doordat er minder zuurstof in de lucht zit, wordt het steeds zwaarder. Vaak staan we stil om uit te hijgen en te genieten van de mooie uitzichten.

Strakblauwe lucht!
Rond meter 4000 begin ik een drukkende hoofdpijn te voelen en eenmaal aangekomen in Dingboche heb ik iemand op mijn hoofd staan. De druk is niet normaal meer. Oke, just relax, that happens, aldus de vaak uitgesproken woorden van Tek, onze gids. We mogen ons ook weer niet te druk maken over de hoogteziekte. Maar als we de volgende dag te horen krijgen dat er een Westerse toeriste in het dorp is overleden aan de gevolgen van hoogteziekte, wordt je toch weer met je neus op de feiten gedrukt. Je moet gewoon niet te snel omhoog willen. Gelukkig gaat bij mij de knallende koppijn na een paar uur langzaam weg. Ik heb gegeten en ik voel me weer veel beter. Morgen zullen we ook hier blijven om te acclimatiseren en dat is maar goed ook. Ik had niet meteen verder omhoog gemoeten.

Dinsdag 29 april: Dingboche (4258 m)
Natuurlijk gaan we op onze rustdag wel een klimmetje maken om de acclimatisatie te bevorderen. We lopen (lees: schuifelen als een stel bejaarden) 200 meter omhoog naar een prachtig uitkijkpunt. Boven is het koud en het waait, maar we hebben wel uitzicht op allerlei reuzen. De tocht naar beneden gaat een stuk sneller en we hebben de middag voor onszelf.


Uitzicht bij Dingboche
In Dingboche is niets te doen. Nadat we wat chocolade en wederom wc-papier hebben gekocht, gaan we de hele middag in de lodge spelletjes spelen en lezen. We maken grapjes over de andere trekkers in de lodge en verzinnen verhalen bij ze. Je moet iets he ;-) Just relax! 's Middags wordt het bewolkt en begint het licht te sneeuwen. Al snel zien we de bergen om ons heen niet meer en zitten we in de mist. Vroeg naar bed, want morgen volgt weer een pittig stuk klimmen!

1 opmerking:

  1. Balen dat je ineens met griep in bed lang toen je thuis was. Zo'n reis vergt vast ook veel van je en kost een hoop energie. Leuk je verslag! Ik hou best van lopen, maar dit gaat me net iets te ver. Denk dat ik het qua conditie ook niet zou kunnen hoor ;) Wat naar die hoofdpijn onderweg. Gelukkig zakte het later weer.

    BeantwoordenVerwijderen