Mud Masters

Gisteren, zondag 29 september, zijn we echte Mud Masters geworden. Vandaag zit ik met blauwe knieën, geschaafde ellebogen en spierpijn na te genieten op de bank. Nadat we op tijd waren aangekomen bij de start en onze startnummers hadden opgehaald, begon het nadenken over de kleding. De zon scheen fel, maar er waaide ook een harde koude wind in de polder. Toch maar een extra thermoshirt onder mijn hardloopshirt aangetrokken. Nog steeds had ik het wel koud, maar we hoefden niet lang te wachten op de start.

In het startvak was er meteen een goede sfeer. Lekker muziekje en even springen en klappen. 'When I say 'mud', you say 'masters''! En toen kwam het startschot. De eerste obstakels waren een makkie: springen over hooibalen en boomstammen, maar toen, na de bocht, kwam de eerste sloot. Het water was echt ijskoud en ik zat tot over mijn middel in de kou. Iedereen had ondertussen toch grote lol en maakte sarcastische opmerkingen. Eenmaal uit het water, waren alle beenspieren verdoofd en ik voelde niet eens dat mijn voeten nat waren. Op de naar de volgende obstakels!

Tijdens het 12 kilometer lange parcours moest er regelmatig een watertje of een sloot doorwaad worden. Met als toppunt een hele vieze dreksloot. Zoals mijn teammaatje zei: 'Dit is iets wat iedere volwassene een keer zou willen doen, maar je nooit doet, omdat mensen je dan voor gek verklaren.' De helling kwam ik na al die drek niet op, maar zoals regelmatig gebeurde, werd ik door een aantal sterke mannen omhoog gesleurd. En dat was het leuke aan de hele run: iedereen helpt elkaar. Ik heb regelmatig voetjes en handjes gekregen. En er was zelfs een meisje - kleiner dan ik - dat me optilde om bij de 'monkeybars' te komen.

Het was een erg leuke ervaring. En misschien doe ik in maart wel weer mee, wie weet. Vandaag doe ik het in ieder geval even rustig aan. Ik hoef nog niet te werken en ik ga ook niet klimmen vanavond. Laat alles maar even lekker tot rust komen!

Pluspunten: spelen in de modder, uitdagende obstakels, sportief, teamspirit. 

Minpunten: de kouhouhou: ik had het aan het eind zooo koud. We hadden dan ook niet zo snel gelopen en alles met het team rustig aan gedaan. De combinatie water, koude wind en stilstaan, is geen goede combinatie. 

Atlas: zeuren en schelden in de woestijn

Vorig jaar keek ik met veel plezier naar Expeditie Poolcirkel op Nederland 3. In de eerste plaats vanwege het gebied waar het spel zich afspeelde, maar later ook vanwege de sportieve fanatieke spelers. Iedere keer streden de deelnemers in verschillende teams om de winst op de gure Scandinavische bodem. Verliezen was kut, maar 's avonds zaten alle deelnemers wel gezellig bij elkaar in de tent. Ze gaven alles om die ene berg op te komen of om in ijskoud water zo ver mogelijk te zwemmen. Wanneer er iemand afviel na een dag, vond men dat jammer. Heerlijk fanatiek waren de meesten, maar niet zo dat ze continue kwaad waren op de andere teamleden. Ze waren boos op zichzelf, lieten even een traan, maar gingen dan weer verder.

Ik hoopte in het programma 'Atlas' hetzelfde te vinden. De presentatrice is hetzelfde en ik dacht dat het idee ook hetzelfde was: een paar BN'ers die een barre tocht moeten afleggen. Dit keer in Marokko, door de droge hete woestijn. Al in de eerste aflevering bleek dat de deelnemers inderdaad fanatiek waren, maar ook totaal niet met elkaar overweg kunnen. Ze noemen elkaar malloten en gestoorden. Ze zijn boos, schelden en niet aardig voor elkaar. Helaas moeten ze wel in teams werken. Het meisje dat een talentenshow heeft gewonnen - was het nou The Voice of X-Factor. Geen idee -  is te sloom (een schildpad, aldus een teamlid). Aan de mooie blonde actrice weet 'het zeilmeisje' totaal niet wat ze heeft, want ze kan niets. De rapper vind haar daarentegen maar een lekker ding, DAMN... De Marokkaanse acteur maakt grappen waar niemand iets van snapt en 'Martine Hafkamp' maakt daarbij de fijne opmerking: 'Hij bevestigt maar weer het beeld wat we van Marokkanen hebben.' Tel daarbij een aantal opvliegende mannetjes op en je hebt een perfecte combinatie voor een televisieprogramma waar niemand elkaar mag. Ze lijken het niet leuk te hebben, daar in de woestijn. De hele tijd lopen met die backpack, bah.

Jammer, want het had zo'n leuk programma kunnen zijn. Expeditie Poolcirkel komt dit seizoen ook terug, maar dan wel op RTL. Ik weet niet of dat veel goeds betekent voor het programma.. We gaan het zien!

More & Faster

Ongeveer 18 maanden geleden zette ik mijn eerste stappen in de hardloopwereld met de goedkoopste schoenen die ik kon vinden. Aangestoken door een kennis, wilde ik ook wel eens zien of het me zou lukken langer dan een kwartier te rennen. Voor wat ondersteuning downloadde ik alle lessen van de Belgische Evy. Na een saaie beginperiode, waarin ik amper aan rennen toekwam en meer aan het lopen was tussendoor, kon ik na een tijdje redelijk doorlopen. In juni 2012 rende ik met een collega mijn eerste 5 km wedstrijd op mijn nieuwe echte hardloopschoenen. Het doel (onder de 30 minuten) werd gehaald en meteen schrijf ik me in voor een 10 km. Dat moest toch ook lukken binnen een uur dan. Natuurlijk lukte dat in september, nu bijna een jaar geleden. Ondertussen kreeg ik steeds meer last van mijn knie en daar baalde ik van. Ik wilde graag doorrennen, zonder last te hebben in het dagelijks leven. Na een succesvol optreden van het bedrijventeam Kathmandu for Women tijdens de Maliebaanloop (we werden derde!!), ben ik maar eens een bezoekje gaan brengen aan een fysio. Hij legde een zooltje in mijn schoen en gaf wat oefeningen mee. Gelukkig ging het toen weer beter.

 

In de winter wilde ik trainen voor een halve marathon. Toen ik net lekker op de 15 km zat, kreeg ik griep en dat velde me voor een aantal weken en ik moest mijn conditie weer helemaal opbouwen. Helaas.. Nouja, dan maar even niet zo fanatiek. Gewone wedstrijdjes werden wat saai, dus ik deed mee aan meidenlopen, nachtlopen en... over 2 weken staat Mudmasters op het programma. Op dit moment gaat het trainen weer lekker. Ik heb twee paar gratis testschoenen gekregen, waar ik prima op ren. En ik werk weer naar de 15 km toe. De grootste uitdaging op het moment is wel om een leuke route te vinden vanuit mijn huis. Je wilt niet altijd langs hetzelfde kanaal rennen.

 

Sinds een jaar loop ik met een Nike Sportswatch, die alles registreert. En dat vind ik leuk. Zo weet ik dat ik in 12 maanden 640 km heb hardgelopen, dat dit voor 56 procent 's avonds was en dat mijn langste afstand tot nu toe 15,14 km was. De komende tijd wil ik me meer gaan richten op het trailrunnen. Gewoon af en toe eens naar het bos gaan en daar lekker over de paadjes rennen, beetje heuveltjes op. Het asfalt in Utrecht ben ik een beetje zat aan het worden en aangezien ik toch liever in de natuur ben, lijkt me het rennen in de natuur een prima bezigheid. Ik ben in ieder geval blij dat ik vorig jaar de stoute (oranje!) schoenen heb aangetrokken en dat ik me door de eerste saaie stappen heb gezet! Voor dit jaar staan in ieder geval Mudmasters en de Zeven Heuvelenloop op het programma en hopelijk wat meer trails!

 

 

 

 

Noorwegen 2013: Van Oslo naar Geilo

16 juni - 's ochtends hijs ik mijn backpack weer op en loop ik naar het station waar de trein richting Bergen vertrekt. Ik zal nog niet helemaal naar Bergen gaan, maar halverwege uitstappen in Geilo. De treinreis is prachtig en heel comfortabel. Er wordt omgeroepen dat er in de eerste klas gratis koffie en thee wordt geserveerd. Wanneer ik er doorheen loop, besluit ik mezelf maar even te helpen en zo'n lekker gratis kopje mee te nemen. In de Noorse treinen heeft iedereen een stopcontact en er is WiFi, dus je kan je er prima vermaken. Hoewel ik meer uit het raam aan het staren ben naar het mooie landschap.

Vanaf het station in Geilo is het een half uur lopen naar de camping. Ik baal al snel dat ik een lange broek en een fleece aan heb. Het is wederom erg warm, de lucht is strakblauw. Bij het Øen Turistsenter & Geilo Hostel ga ik op de camping staan. De campingbaas is vriendelijk: hij wijst me de mooiste wandelroutes op de kaart en vind het prima als ik pas betaal als ik weg ga. Na mijn tentje opgezet te hebben op een rustig stukje bij een wildstromende rivier, inventariseer ik de overige campinggasten. Het merendeel is Duits of Nederlands, 50+ en heeft een camper of caravan. Twee jongere gasten vallen me op en nadat ik gegeten heb, besluit ik eens een gesprekje aan te gaan.

De twee jongens komen uit Duitsland en zijn samen met een busje door Noorwegen aan het toeren. De jongste heet Torben en is begin dertig. Hij is autoverkoper voor Citroën en zal na zijn vakantie een nieuwe baan aangaan als leidinggevende bij dezelfde autodealer. De andere heet Thomas en zal over twee dagen 40 worden. Ook hij is verkoper en wel van hydraulische systemen (ofzo..). Hij spreekt bijna geen Engels omdat hij in Oost-Duitsland is opgegroeid, dus Torben vertaald de hele tijd alles in het Duits voor hem. Torben is in zijn jeugd veel in Friesland geweest omdat zijn opa en oma daar een bootje hadden. Hij vind het prachtig om alle steden daar op te noemen. Ook het woord 'buitenboordmotor' (buutenboordmotto) laat hij geregeld vallen.

De heren vinden Nederlandse vrouwen mooi, maar dan moeten ze wel hun mond dicht houden. Onze taal is veel te hard. Met veel gelach doen ze na hoe wij dan wel niet klinken. Verder bespotten ze de Hollanders die ieder jaar weer met de caravan naar Frankrijk trekken. Ik vertel op mijn beurt dat zij, de Duitsers, altijd kuilen graven op het strand én veel bier drinken. Ze lachen hard en dat tweede beamen ze. Uit Duitsland hebben ze twee flessen champagne, wodka en goedkope Nederlandse Redbull meegenomen. Dit bewaren ze al 1,5 week in hun busje en nu vinden ze wel een goed moment om het aan te breken.

Terwijl ik vooral met Torben praat over de verschillen tussen Duitsers en Nederlanders, onze nieuwe koning en koningin, de Tweede Wereldoorlog en ons zorgsysteem, krijg ik garnalen en aardappels op mijn bord gegooid. Ik moet eten van ze. Ik heb al gegeten, maar ja, dat stelde niets voor. Dit is lekker! Ondertussen gaat de fles champagne ook snel leeg en beginnen we aan de wodka/Redbull. Iets wat ik echt al jaren niet meer gedronken heb. Een Nederlandse man komt in het Duits vragen of we het gezellig hebben. Ja hoor! Je ziet hem denken: 'Die zuipende Duitsers altijd.' We vragen ons af wat de andere campinggasten wel niet denken van die twee jongens met dat ene meisje.

Het wordt niet echt donker en het blijft warm, dus we zitten tot een uur of 1 te drinken en te praten. Dan besluit ik naar mijn tent te gaan omdat ik de volgende dag vroeg op wil voor een bergtocht. De heren sputteren nog even tegen, maar ik hou vast: ik ga slapen. Van slapen komt alleen niet veel deze nacht. Of het nou aan het licht, de alcohol of de Redbull ligt, ik weet het niet. Het zal wel een combinatie zijn, want ik ben erg onrustig.

De volgende keer: een mooie bergtocht en een tweede eet/drink-date met T & T.