22 juni 2011

Bericht van een afgestudeerde

Eigenlijk was ik het alweer een beetje vergeten. Al vijf maanden was ik met andere dingen bezig. Al vijf maanden was ik niet meer bezig met scripties of tentames of onderzoeken. Indoor klimcursussen, YMCA-bijeenkomsten en werken: daar was ik vooral mee bezig. Toch mocht ik vandaag weer even terug naar de universiteit. Om mijn diploma in ontvangst te nemen.

Een stoel in het midden van het kleine theatertje waar ik eens een vage voorstelling heb gezien voor mijn studie. Ik snapte er niets van. Nee, theater is nooit mijn ding geweest. Vandaar de keuze voor film- en televisiewetenschap. Maar dat terzijde. Een stoel op het midden van het podium dus, en ernaast vijf docenten. Allen hebben een student begeleid als tutor tijdens de stage- en scriptieperiode. Met mij vier andere masterstudenten die ook hun diploma in ontvangst gaan nemen. Één voor één mogen we naar voren komen en in de stoel gaan zitten. Als je daar dan zo zit, met je ouders voor je die gretig foto's maken, vraag je je wel even af: wat gaat er over me gezegd worden? Alsjeblieft niet van die zogenaamd grappige feitjes die ze tijdens je diploma-uitreiking van de middelbare school wisten te vertellen. Dan begint de 'laudatio' en wat het woord al zegt: een ware lofrede begint. Ik heb veel mediahistorisch onderzoek gedaan waarbij ik uren in archieven heb doorgebracht. Èn ook mijn stage bracht me daar. Mijn tutor is een waar archiefbeest. Dit klinkt wat fout, maar dat verklaard wel waarom hij zo blij was met mijn historische interesse. Ik glimlach bij wat hij te zeggen heeft. Èn ik wordt nog vrolijker als ik hoor dat mijn studentassistentschap voor het vak Geschiedenis van het Medialandschap erg is gewaardeerd door de eerstejaars studenten. Niets leuker om te horen dan dat je als werkgroepdocent in de smaak bent gevallen!

Applaus. Dan volgt de handtekening, waarbij de prof bij iedere student hetzelfde grapje maakt: heb je een snelle of een langzame handtekening? De fotograaf (vader of moeder dus) moet natuurlijk wel een foto kunnen maken. Dus probeer je handtekening langzaam te zetten! En daarna is het alweer voorbij.

Wanneer ik na een lekker taartje en een kopje koffie met mijn ouders in de trein naar Arnhem zit voor nog een lekkere lunch, denk ik na. In de stiltecoupé staar ik naar buiten en bedenk me dan ineens dat dit misschien wel de laatste keer was op de universiteit. Dat ik de docenten en heel veel studenten waarschijnlijk niet meer zal zien. En dat vind ik wel jammer. Nu al denk ik terug aan 'die goeie ouwe tijd'. Want ja, colleges waren best interessant, werkcolleges waren best gezellig en onderzoek doen was helemaal niet zo vervelend. Wetenschappelijk bezig zijn, lesgeven, onderzoek doen: ik vond het leuk! Dus.. misschien is het helemaal wel niet het einde van het universiteits-tijdperk. Misschien ga ik er ooit nog aan de slag. Dingen publiceren. Lesgeven. Promoveren!? De toekomst zal het leren!

A. Poppelaars, MA (toch stond Drs. stoerder..)