"Mannen kwamen naar voren en staarden me aan. Een van hen was zichtbaar gestoord. Hij giechelde verbaasd. Een ander had een vod rond zijn hoofd gebonden. (...) Ze hadden stokken en machetes in hun handen. Achter hen stonden de vrouwen. Stuk voor stuk zagen ze er vuil uit."
Aldus schrijver Paul Theroux die oog in oog komt te staan met de bewoners van het dorpje Inamaka op een eiland in de Stille Oceaan. Theroux' reisverhalen zijn zo uitgebreid en zo beschrijvend dat je het gevoel hebt er ook bij te zijn. Momenteel ben ik bezig in zijn bijna 700 pagina tellende boek 'The happy isles of Oceania'. Hierin brengt hij eerst een bezoek aan Australië en Nieuw-Zeeland. Maar daarna laat hij zijn kano ter water en peddelt tussen de eilanden in de Stille Oceaan door. Hier heeft hij de meest hilarische en interessante ontmoetingen met de lokale bevolking. Woord voor woord schrijft hij dialogen op. Als een soort antropoloog beschrijft hij de gewoontes en het taalgebruik van de eilandbewoners. Ik kan nog wel even voort in dit boek - ben pas op blz. 260. Maar ik weet wel dat ik het me veel plezier ga uitlezen!
Twintig jaar geleden zat ik samen met mijn moeder in de bioscoop te kijken naar een gezellige kinderfilm. Uit de zaal naast ons hoorden we gedreun komen. Het was het geluid van de dino's van Jurassic Park. Ik had geen idee wat Jurassic Park was. Ik zag om me heen alle roodgekleurde artikelen met het silhouette van een T-Rex skelet. Iedereen leek in de ban van de film. Dat hadden de makers slim gedaan: alle merchandise die in de film te zien was, verkochten ze ook in echte winkels. Het rode logo was bij iedereen bekend en dat maakte mensen alleen maar meer nieuwsgierig naar de film.
Het zou pas jaren later zijn dat ik de film zelf zag. Ik vond het spannend. De dino's waren - zeker voor die tijd - mooi gemaakt. En ik wilde dat er echt zo'n park bestond, alleen dan wel zonder de gemene T-Rex. Of zoals Lex in de film zegt: een Jurassic Park met alleen Veggie-saurussen. Na de eerste keer, heb ik de film om de paar jaar wel een keer gezien.
Vanaf deze maand draait Jurassic Park weer in de bioscopen, in 3-D. Dat het in 3-D is, maakt mij niet veel uit. Maar een kans om de film een keer op het grote doek te zien, laat ik mij niet ontschieten. Ik was benieuwd met wat voor mensen we in de zaal zouden zitten. Twintigers, zoals wij, die een stukje jeugdsentiment gingen kijken? Nee.. Het merendeel bestond uit ouders met kinderen van een jaar of 12. Het werd me al snel duidelijk dat de ouders de film maar al te goed kenden. De vader voor me zei een aantal keer een quote voordat deze door een personage werd uitgesproken. De twee dochters: 'Pahaap'. De kinderen lachten toen er een 'interactieve cd-rom met touchscreen' in beeld kwam. Niet wetende dat dit twintig jaar geleden wel heel erg bijzonder was.
Zelf heb ik genoten van Jurassic Park op het grote scherm. Ik heb me weer gezond zitten ergeren aan het meisje wat steeds weer in gillen uitbarst. Vroeger vond ik haar een watje. Het jongetje is natuurlijk veel stoerder ;-) Ik kreeg weer kippevel van de epische muziek (luister hieronder) en de dino's waren nog steeds geweldig. Als je de kans krijgt, ga dan gewoon lekker kijken en bedenk je dat het toch echt alweer twintig jaar geleden is dat deze prachtfilm is gemaakt!
