20 januari 2014

Halve marathon Egmond


Vorige week was het zo ver: mijn eerste halve marathon. Ik was de weken ervoor een beetje zenuwachtig. Mijn voorbereiding was niet optimaal geweest en veel mensen vertelden mij iedere keer weer hoe zwaar het strand wel niet zou zijn. Het zou hoog water zijn, dus het strand zou heel smal zijn. Mede doordat ik het parcours zo had overschat, werd het een fantastische race!

Op zondag stond ik al vroeg op en nam een lekker havermout ontbijtje. Mijn tas had ik ingepakt met verschillende setjes kleding, mueslibollen, bananen en sportdrank. Voor de Zevenheuvelenloop had ik hetzelfde eten mee en toen liep ik zo goed, dat ik een beetje bijgelovig ben geworden. Met hetzelfde eten zou ik vast weer zo goed rennen ;-) 

Ik had het geluk dat ik me kon omkleden bij iemand thuis die vlakbij de start/finish woont. Hoe relaxed is het als je een kwartiertje voor de start naar je startvak kan lopen! Het weer was super. Beter had het niet gekund: blauwe lucht en de zon scheen fel. Het waaide niet al te hard. Na 3 wc-bezoekjes (altijd! Iets met spanning en te veel drinken. Haha) had ik wel een goed gevoel. De sfeer in het startvak was goed. Ik had er zin in. Ik ging het gewoon uitlopen. Ik kon het!

12:50 het startschot. Het startvak komt in beweging. Eerst een rondje van 3 km door Egmond. Er staat veel publiek en er is muziek. Fijn! Ik moet de eerste kilometers altijd even opstarten. Het publiek helpt me. En dan.. het strand. Iemand naast me roept: 'nu gaat het echt beginnen!'. De afgang naar het strand is zwaar, maar daarna is er gelukkig een smalle strook plat strand. Het water is hoog, de wind waait tegen en de zon schijnt in mijn gezicht. Maar ik geniet. Ik loop nooit op het strand. Heerlijk is het. Het is lastig mensen in te halen, omdat het zand mul is, daardoor volg ik een aantal andere snelle mensen en ren af en toe door het water. Hierdoor voel ik al na 5 km een schuurplek aan de zijkant van mijn voet. Au! Maar ik laat me niet stoppen door een blaar.. De eerste waterpost sla ik over, want die staat te ver op het mulle zand. Het strand gaat best snel en daar zie ik de opgang alweer. Even bikkelen door het mulle zand en dan de bocht om, de duinen in. Geen wind meer!

Ik zit op de helft en zie dat mijn tijd ruim onder de 1 uur zit. Als ik zo door ga, ga ik het gemakkelijk binnen 2 uur halen. De duinen lopen wederom heerlijk. De paadjes zijn wat smal, waardoor lopers elkaar soms in de weg lopen. Na de duinen is er weer een verharde weg. Dat is even wennen na alle zachte ondergronden. Rond de 15 km merk ik dat ik vermoeid begin te raken. Ik merk dat ik niet vaak langer dan 15 km heb gelopen. Bij een drinkpost blijf ik even staan om een AA achterover te slaan. Maar ik wil niet veel tijd verliezen, dus ga snel weer door. Op mijn horloge zie ik dat ik sneller ben dan tijdens de Zevenheuvelenloop. Hoe dan?!?! Blijkbaar doen de goede sfeer, de nieuwe omgeving en het lekkere weer mij erg goed.

Kom op: nog maar 6 km! Er staat nog steeds veel publiek langs te kant. Mijn spieren raken steeds vermoeider en de blaar op mijn voet is open gegaan, maar toch blijf ik een lekker tempo houden. Ik blijf maar mensen inhalen. Ook stoere mannen. En dat vind ik leuk op zo'n moment =D Ik ren iedereen voorbij. En dan is daar de laatste steile heuvel: de Bloedweg. Maar de heuvel ben ik snel op en al lachend ren ik het dorp weer in. Een dweilband speelt muziek van Guus Meeuwis en het publiek klapt en schreeuwt. De finish is in zicht, maar ligt wel boven aan een heuvel. De laatste meters ga ik harder en harder, ondanks de pijn. Met mijn armen in de lucht kom ik de finish over. Wow! Goed gevoel. Ik kijk naar mijn tijd en zie dat ik net onder de 1u50 heb gelopen. Bam!

Na een sportdrankje loop ik snel naar het huis, waar een lekkere kop soep klaarstaat. Lekker even opwarmen en douchen. Niet wetende dat het zwaarste nog zou komen: 1 uur in de rij wachten in de kou op de pendelbus naar station Heiloo. Gelukkig kon ik in Utrecht bij iemand eten en hoefde ik niet meer zelf te koken. 

Al met al was het een prachtige halve marathon. De omgeving, het weer en het publiek: het was goed. De afgelopen week riep ik dat ik het nu wel even gehad had met de langere afstanden. Toch liep ik in het weekend weer 18,5 km. Ik denk dat ik dat op mijn vrije dagen met mooi weer wel blijf doen. Voorlopig staat er geen lange afstand wedstrijd in de planning. In mei wil ik de Marikenloop 10 km onder de 50 min lopen, net zoals vorig jaar. En misschien... heel misschien... loop ik wel de marathon van Amsterdam in oktober. Hoe mooi zou dat zijn? 

5 januari 2014

Zenuwen

Vandaag een korte trailrun.

Oei, ik geloof dat ik nog nooit zoveel spanning voor een hardloopwedstrijd heb gehad. Over een week is de halve marathon van Egmond en ik hoop maar de hele tijd dat ik niet ineens heel erg verkouden wordt of mijn enkel verzwik.


Heb ik me dan niet goed voorbereid? Aan de ene kant wel: ik liep in december meer dan 100 kilometer. Sinds de 7 Heuvelenloop liep ik 6 keer minimaal 15 kilometer met als langste run een 20 kilometer. Tussendoor rende ik nog wat kortere rondjes variërend van 4 tot 14 kilometer. Ik moet zeggen dat de afstand van 15 kilometer me steeds gemakkelijker afgaat. Net zoals eerst een 10 kilometer ging!

Aan de andere kant heb ik nogal een roerige maand achter de rug waardoor ik niet altijd kon trainen zoals ik wilde. Ik had nog een keer op het strand willen rennen en dat heb ik niet gedaan. Daar maak ik me dan ook wel een beetje zorgen over: dat stuk strand van 7 kilometer. En dan is het ook nog hoog water op het moment dat ik er ren. Wat daarnaast anders is dan anders is dat ik nu alleen ga deelnemen. Normaal gesproken doe ik altijd wedstrijden samen met iemand. Dan kan je samen stressen voor de start en samen rennen en elkaar motiveren. Nu zal ik het toch echt van de andere renners en de toeschouwers moeten hebben.

Op de weg zou ik gemakkelijk een halve marathon in 2 uur kunnen lopen, maar voor mijn eerste halve marathon op één van de zwaarste parcours, heb ik met mezelf afgesproken dat ik hem uit wil lopen en dat de tijd er niet zoveel toe doet. Als ik moet lopen, dan ga ik lopen. Als ik even wil stoppen bij een drinkpost, dan stop ik. Als ik wel ineens enorm verkouden wordt - wat niet gek zou zijn met enkele zieken om me heen - dan kijk ik zondag of het wel slim is om te gaan rennen.

Uitzicht Hoogte 80 in Arnhem
Tegenwoordig deel ik veel van mijn hardloopfoto's op Instagram. Hier hoef ik niet al mijn Facebookvrienden lastig te vallen met mijn afstanden en PR's. Ondertussen volg ik een aantal mensen die me via foto's en blogs enorm motiveren. Zo ben ik door Annemerel hooked aan havermout en deed ik mee aan de #whywait challenge van Girlslove2Run. Ook volg ik sinds kort de nieuwe crew Halfcrazyrunners. Door middel van foto's van wedstrijden en trainingsrondjes motiveren alle hardlopers op Instagram elkaar. Het is gek, maar het helpt wel! Zo wordt hardlopen toch een minder eenzame sport. Wie weet kan ik me dit jaar ook aansluiten bij een crew!

Ik ga proberen mijn zenuwen nog een week onder controle te houden. Ik vind het spannend, maar heb er wel enorm zin in!!!