Na de rustdag van gisteren staat er weer een loopdag van 6 uur op het programma. Waar we de dag eindigden in de mist gisteren, is het nu weer stralend weer. Het landschap onderweg gaat steeds meer op een maanlandschap lijken. We lopen door rotsen en stenen en overal om ons heen zijn hoge ruige toppen met sneeuw te zien. Prachtig! Tot aan de theepauze lopen we op gelijke hoogte en is er nog weinig inspanning. We weten dat er na de theepauze een heftige klim over een pas te wachten staat, dus nog even genieten!
 |
| Uitzichten onderweg |
Na een kopje soep is het tijd voor een heftige klim. De gids zegt dat we er 45 minuten over gaan doen. Uiteindelijk doen wij het in 20 minuten, maar het lijken er veel meer. Bovenaan is een grote memorial plaats voor omgekomen Everest klimmers. Overal staan stapels stenen met namen er op.
 |
| Everest Memorial |
Om 14 uur komen we aan in de lodge en kunnen we eindelijk lunchen. we mogen nog een wandeling buiten maken, maar de meesten van ons hebben genoeg gehad voor de dag. Morgen is the big day. Onze gids bereid ons voor op een intensieve dag: 9 uur lopen. Maar hij zal ons allemaal naar Basecamp brengen. Al moet het dragend ;-)
Donderdag 1 mei: Lobuche (4950 m) - Gorakshep (5150 m) - Everest Basecamp (5350 m) - Gorakshep
The big day is here! Ik voel toch wel een beetje spanning. Niet omdat ik het Basecamp ga zien - dat stelt namelijk niets meer voor - maar omdat we het toch bijna gehaald hebben allemaal. Toch wel een overwinning! Maar eerst: lopen. We starten vroeg, wederom met prachtig weer.
Na een paar uur lopen, Nepali Flat, komen we aan in de laatste nederzetting voor het Basecamp: Gorakshep. Hier moeten we al vroeg lunchen, want erna zullen we nergens meer kunnen eten. Vanaf Gorakshep is het nog zo'n 2 uur tot aan Basecamp. We moeten al onze warme kleren aantrekken en dan gaan we weer. Helaas wordt het steeds meer bewolkt en de wind steekt op. Ik ben blij dat ik al mijn warme kleding heb aangetrokken.
 |
| Vanaf hier nog 2 uur lopen |
De 2 uur lopen naar Basecamp vallen me best zwaar. Het gaat niet heel sterk omhoog, maar ik ben moe. Op de automatische piloot loop ik achter de rest aan. Na een tijdje zijn een paar tentjes zichtbaar: Basecamp. Er staat bijna niets meer en de tentjes lijken ook niet dichterbij te komen. We blijven maar lopen en lopen en het enige wat ik kan denken is: deze weg moeten we ook nog terug... Ondertussen is het licht gaan sneeuwen en wordt het kouder. Eenmaal bij Basecamp kan er toch een lachje vanaf bij mij. Wel heel cool om dit gehaald te hebben met iedereen.
 |
| Basecamp gehaald! |
Rond 4/5 uur zijn we weer terug in Gorakshep, waar we zullen slapen. Het begint steeds harder te sneeuwen en 's avonds is het helemaal wit. Wij moeten door de sneeuw naar onze kamer lopen. Brrr. Hopen dat je niet naar de wc hoeft 's nachts! Bij het avondeten heb ik totaal geen trek. Misselijk enzo. Ik wil gewoon slapen. Er is een optie om morgen om 5 uur op te staan en de 'puinheuvel' Kalapatthar te beklimmen. Vanaf de top kun je een prachtige zonsopkomst op de Everest en de omliggende bergen zien. Maar ik besluit niet te gaan. Het is weer 400 meter omhoog en ik wil niet meer omhoog. Mentaal lukt het me niet, dus ik slaap lekker uit tot 7 uur.
Vrijdag 2 mei: Gorakshep (5150 m) - Periche (4371 m)
De groep is opgesplitst. Een deel zit nog op de Kalapatthar en een deel gaat eerder terug naar beneden. Een aantal mensen voelt zich echt niet goed, dus die moeten ook snel naar beneden. Ik voel me wel weer oke, maar ben blij dat we even niet meer hoeven te klimmen. De terugweg zal ongeveer hetzelfde zijn als de heenweg. Gelukkig hebben we op de heenweg prachtig weer gehad. Deze dag is koud, het is mistig en het sneeuwt. Hoe verder we naar beneden lopen, hoe beter het wordt. Het naar beneden lopen gaat een stuk sneller en na een paar uur lopen komen we in Periche aan. In dit dorp staat een ziekenhuisje en toevallig zitten er nu vrijwillig twee Nederlandse artsen. Ze nodigen ons uit voor een rondleiding en vertellen over hun werk. Knap hoor: dat je in die omstandigheden kan werken. Ze zijn betrokken geweest bij verschillende reddingsacties. Helaas zijn ze vaak te laat en zijn klimmers in nood al doodgevroren..
Zaterdag 3 mei: Periche (4371 m) - Kenjuma (3500 m)
Volgens onze gids wordt vandaag niet al te zwaar. Maaaar.. we weten van de heenweg nog dat er een aantal lange stukken naar beneden in zaten. Die moeten we nu dus weer opklimmen. Na een paar uur komen we weer in het kloosterdorp Tengboche. Dit keer gaan we lunchen in een bakkerij. Bij binnenkomst loopt het water ons in de mond: hamburgers, grote stukken chocoladetaart, appeltaarten. Van alles. Dat is lang geleden! We eten dan ook alsof we weken niet gegeten hebben. Eigenlijk wil ik daar nog wel even blijven zitten, maar we moeten verder. Ik heb zo'n behoefte aan een douche. Al een aantal dagen heb ik niet gedoucht en mijn haar vraagt er om. De gids zegt dat er in Kenjuma een heerlijk warme douche is. Fijn!!!
 |
| Meer bewolking op de terugweg |
Het laatste kwartiertje lopen we door de stromende regen, maaaar: daar is wel de douche. Wat kun je daar van genieten zeg. En we hebben hier weer een wc op te kamer. Zo'n luxe na al die hurkwc's die je moet delen met heel de lodge.. Na de douche kunnen we eten in een heerlijk verwarmde eetruimte. We kijken een film en raken erna aan de praat met de eigenaar van de lodge. Hij heeft 2 keer op de top van de Everest gestaan en heeft als Sherpa tientallen expedities geleid. Hierdoor kunnen zijn kinderen nu studeren en heeft hij een prima leven.
Zondag 4 mei: Kenjuma (3500 m) - Monjo (2835 m)
Vandaag wordt relaxed. Tenminste dat zegt onze gids. Voor het eerste deel klopt dat zeker. We lopen een uurtje en dan zien we de contouren van Namchee. In Namchee zullen we een paar uur blijven, zodat we wat kunnen shoppen en lekker kunnen eten.
 |
| Namchee |
We eten heerlijke pizza, nemen een cheesecake en drinken sinds tijden weer echte cappuccino. Er is gratis WiFi en we genieten even van al deze luxe. Het gedeelte van Namchee naar Monjo blijkt toch nog een flink eind te zijn. Er zitten wat pittige klimmetjes in en uiteindelijk moeten we nog zo'n uur lopen.
De avond in Monjo wordt een ware feestavond. Er mag weer gedronken worden van de gids en we krijgen van hem een lokaal gebrouwen drankje. Veel van ons vinden het smerig, maar we drinken het toch maar op. Om 8 uur gaat de muziek aan en besluiten we te gaan dansen. Langzaamaan komen ook onze dragers binnen. Deze jonge jongens hebben we amper gezien tijdens de tocht. Ze waren al weg als wij begonnen en 's avonds zag je ze ook niet. De 7 jongens zijn eerst wat verlegen, maar uiteindelijk staan wij in onze modieuze bergwandeloutfits samen te dansen met de Nepalezen op de Vengaboys en Nepaleze muziek. Super leuk! Om half 12 hou ik het voor gezien en een uurtje later gaat de rest ook slapen. Niet iedereen zal de volgende dag even fris en fruitig zijn ;-)
Maandag 5 mei: Monjo (2835 m) - Lukla (2850 m)
De laatste wandeldag is ingegaan. Vandaag zullen we het laatste stuk nog even flink moeten klimmen. Boven aan de klim, aan het begin van Lukla, staat een ingangsboog. Wanneer ik de laatste stap onder de boog doorzet, slik ik toch wel even. Dit was het dan! Het regent af en toe en onze gids maakt zich zorgen over de vluchten van Lukla naar Kathmandu. De vliegtuigen vliegen namelijk niet als het bewolkt is. Wij hebben nog goede moed. We zullen toch niet lang moeten wachten? In Lukla zien we echter toeristen die al enkele dagen vast zitten. Er is beperkt vliegverkeer en we weten niet of we morgen kunnen vliegen. Dan eerst maar cocktails drinken tijdens het Happy Hour.. We moeten de volgende dag om 6 uur op staan. We duimen voor mooi weer.
Dinsdag 6 mei: Lukla
De dag begint helaas bewolkt. We ontbijten en gaan dan naar de Everest koffiebar, waar we heerlijke warme chocolademelk en cappuccino drinken. Uiteraard hoort er ook weer een groot stuk taart bij. Onze gids wil dat we om 12 uur terug zijn in de lodge. Ineens zegt hij dat we over een uur kunnen gaan vliegen. Gehaast proppen we onze lunch naar binnen. Maar helaas... we kunnen toch niet vliegen. We zien helikopters landen en er komen 3 vliegtuigjes, die ook direct weer weg zijn. De rest van de middag land er niets meer op het vliegveld. Volgens de gids kunnen wij mee met vliegtuig 23 en 24. Je moet je bedenken dat er op een mooie dag zo'n 5 vliegtuigen komen. Hoe lang moeten we dan wel niet wachten als het bewolkt blijft???
Dan maar weer naar de koffiebar, waar ze ook heerlijke Everest burgers hebben. Je moet wat hè.. Troostvoer. Er is verder ook niets te doen in Lukla. De enige optie om snel in Kathmandu te komen, lijkt een helikopter. 's Avonds bespreken we deze optie. We mogen in Lukla blijven, maar we mogen ook - mits we 650 dollar p.p. neerleggen - met de helikopter mee. Uiteindelijk wil iedereen van onze groep weg en besluiten we allemaal te betalen. De eigenaar van de lodge en onze gids zijn druk aan het bellen. Wij hebben er nog een hard hoofd in. We geloven pas dat we weg kunnen als we daadwerkelijk in een heli zitten. Ik vind het spannend. Vliegen is al niet mijn grootste hobby en dan komt dit avontuur er nog bij..
Woensdag 7 mei: Lukla - Kathmandu
Gisteren hebben we loodjes getrokken. Ik mag mee met de eerst helikopter. Om half 8 zit de eerste groep aan het ontbijt. Onze gids zegt dat we rustig aan kunnen doen. Dan ineens gaan we over een half uur weg. Oh, nee: we gaan nu weg! Ineens moeten we rennen met onze backpack achter de eigenaar van de lodge aan. Eerst moet de bankmedewerker wakker worden gemaakt, want we moeten betalen. Er komen 4 slaperige mannetjes tevoorschijn die in de weer gaan met de computer en onze creditcards. Het is een chaos. En het moet allemaal snel, snel, snel, ineens. Hup, betalen, formulier invullen en weer rennen. Door een steegje, een oude schuur door, langs bewakers. En ineens is daar de helikopter. Ook daar moeten we snel instappen. De backpacks worden op onze schoot gegooid en weg gaan we. Waarschijnlijk moest het allemaal zo snel omdat er anders zomaar andere mensen in die heli kunnen zitten. Iedereen wil weg uit Lukla en de prijzen van de helikopters stegen met de dag.
Over de vlucht kan ik kort zijn: het was prachtig, maar ook doodeng. Ik wil gewoon niet in de lucht zweven.. Na een uur zag ik Kathmandu opdoemen en ik was zo blij dat ik met beide benen weer in de grote stad was. Avontuur overleefd, goed verhaal voor thuis en op tijd voor de internationale vlucht terug naar Nederland.
's Middags was iedereen van onze groep weer veilig in Kathmandu en kregen we nog 120 dollar terug van de gecancelde vlucht. 's Avonds gaan we eten in de Rum Doodle Bar, waar trekkers komen om een voetje op te hangen.
 |
| Onze voetafdruk |
Het was een spectaculair einde van één van de mooiste trips die ik ooit heb gemaakt. De groep was leuk, de uitzichten waren indrukwekkend, de tocht was prachtig en zwaar. Ooit zal ik nog wel terugkomen in Nepal, maar voorlopig zullen mijn reisjes iets minder inspannend zijn ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten