Marathon training - the end?!

Oktober zou mijn maand worden. De maand van de marathon. Mijn planning liep tot 18 oktober, daarna zou ik wel weer zien. 10 dagen geleden, op 1 oktober, liep ik nog een heerlijke snelle 10 kilometer en toen ging het mis: enorm pijnlijke knie. 'Gaat wel over na een nachtje slapen', dacht ik. Niet dus.. Zelfs gewoon lopen deed veel pijn. De eerste dagen zijn dagen van ontkenning. 'Gaat wel over', 'Ik heb wel vaker pijntjes'.  Dat soort dingen. Na een paar dagen wordt het toch wel erg #$%@. De pijn wordt niet minder en ik baal dat ik niet eens normaal kan lopen. Je wilt niet te veel zeuren, maar f*ck it: collega's, moeder, vrienden en de Instagrammers mogen het weten: ik heb pijn. Ik praat immers al de hele zomer over die marathon. Mogen ze dit ook horen.

Op zaterdag 4 oktober stuur ik maar een mail naar mijn fysio. Binnen een uur krijg ik reactie en ik kan maandagochtend al bij hem terecht. 'Wat heb je toch gedaan meissie', zegt hij, als ik binnen kom. Hij leeft mee. Mijn knieschijf gaat alle kanten op en spoort niet goed. Misschien heeft hij dit altijd al gedaan, maar vorige week moest hij ineens laten weten dat hij echt niet spoort. Fysio kan geen garantie geven dat ik de marathon kan lopen. Het enige wat ik kan doen, is rusten en spierversterkende oefeningen doen. Zucht. 'Dit is zuur', denk ik. Daar train je dan maanden voor..

Gelukkig heb ik erg meelevende collega's. Ik werk in een winkel en we zijn altijd met zijn tweeën. Dinsdag, woensdag en donderdag heb ik amper een stap hoeven zetten. Als ik alleen al drinken wilde halen, werd ik teruggefloten naar mijn stoel. Af en toe smokkelde ik om naar de wc te gaan. Het is afkicken. Van 4 dagen intensief sporten naar helemaal niets. Nadat ik een paar nachten ook 's nachts slecht geslapen had van de pijn (omdat ik niet in mijn favoriete houding kon liggen) werd ik gisteren ineens wakker en deed alles ineens veel minder pijn. Ik ben enorm stijf en loop als een hark, maar gisteren kon ik weer enigszins pijnvrij wandelen. Bizar hoe blij je als geblesseerde hardloper daar al van kan worden.

Vandaag heb ik weer redelijk normaal kunnen werken. Af en toe zitten en verder wel rondgelopen. Ik voel nu mijn spieren in mijn been wel. Ze hebben een paar dagen niets gedaan natuurlijk. De knie voelt okè. Geen overdreven pijn, wel stijf. Ik mis het vertrouwen om er kracht op te zetten. Toch wilde ik, eigenwijs als ik ben, even een testje doen. Net heb ik 4 verdiepingen de trap opgelopen naar mijn huis en dat ging eigenlijk best goed. Alleen die kracht mis ik.

Hoe zit het dan met de marathon?! Er zijn 3 opties:

1. Ik sluit me het hele weekend compleet af van alle social media en vertrek naar het hoge noorden waar moeders woont.  (Om vervolgens maandag waarschijnlijk alles weer na te lopen omdat ik wel heel erg nieuwsgierig ben hoe alle Instagrammers het gaan doen die ik volg ;-) ) Vervolgens kom ik in december weer knallend terug tijdens de Bruggenloop.
2. Plan B: Over 2 weken is de marathon van Etten-Leur. Waar?! Ja, Etten-Leur. Het is geen Amsterdam, maar voor mij heeft het plaatsje wel een speciale betekenis omdat mijn (in december overleden) pa er geboren is en jaren in de omgeving heeft gewoond waar de route doorheen loopt. Krijg ik de kracht weer terug in de knie en lukt dit alles pijnloos, dan is het een mooi alternatief. Kippenvel en tranen gegarandeerd!
3. Ik herstel deze week als een malle, haal vrijdagavond mijn startbewijs op en ga die marathon gewoon lopen. Dit doe ik echter alleen als ik echt zeker ben van de knie. Ik wil niet met pijnstillers lopen, ik wil niet 4 uur afzien (laatste uur is genoeg) en ik wil niet jankend langs de kant eindigen.

Op dit moment heb ik nog geen idee welke van de 3 het wordt. De knie herstelt zich, dat is zeker. Maar de blessure is wel heel dicht op de marathon ontstaan. De tijd zal het leren! Ik blijf in ieder geval nog even rusten en krachttraining doen met het been. Wat zal ik over een week hier schrijven?!