Maanden had ik toegeleefd naar zondag 19 oktober. Uren getraind, lange afstanden gelopen. Toen ineens ging het 19 dagen voor de marathon mis: een knieblessure. Amper kunnen lopen. Alleen rust zou helpen. Van alle kanten kreeg ik adviezen de afgelopen weken: wel doen, niet doen etc. In mijn hoofd ging het maar heen en weer. Totdat ik woensdag 15 oktober een testloopje deed van 10 km. Mijn knie deed geen pijn. Ik had besloten: ik ga lopen. Maar echt zeker was ik tot aan de start niet. Ik vond het maar niets dat ik me de laatste weken niet goed had voor kunnen bereiden. Hoe mijn eerste marathon ging? Lees verder!
De wekker ging zondag om half 6, maar ik werd een paar minuten ervoor al wakker. De zenuwen waren zeker aanwezig. Niet alleen vanwege het feit dat ik een marathon zou gaan lopen, maar ook omdat ik bang was dat mijn knie het niet zou houden. Op Utrecht Centraal stonden de eerste hardlopers al te wachten op de trein naar Amsterdam en eenmaal in de metro kwamen er steeds meer bij. Bij het stadion trek ik mijn warme kleren uit en lever ik mijn tas in. Natuurlijk moest ik naar de wc, maar ik besloot dat maar in het startvak te doen. Iets voor negenen loop ik mijn startvak in en zie de lange, lange rij bij de dixies. Tijdens het wachten spreekt Ashley me ineens aan. Grappig om herkent te worden van Instagram ;-) Als het startschot van de wedstrijdlopers klinkt, kan ik eindelijk naar de wc. Precies op tijd dus voor mijn eigen start. Iets over half 10 begin ik aan ruim 4 uur lopen.
0-5 km
Eigenlijk voel ik al meteen dat mijn benen niet lekker voelen. De knie voel ik niet, maar de benen lijken te denken: 'Je zit eerst 3 weken stil en nu moeten we ineens in beweging komen.' Pff. Dat gaat wat worden als ik dat nu al voel. Niet aan denken en gewoon lekker om je heen kijken! Het is best warm met de zon en een beetje benauwd. De eerste 5 km gaan netjes binnen een half uur en dat vind ik prima. Rustig 10 km per uur lopen.
5-20 km
Mijn benen hebben het zwaar. Niet normaal. Ik baal er van. Zou het anders zijn geweest als ik de laatste 3 weken wel had getraind of is het gewoon mijn dag niet? Ik weet dat bij kilometer 12 iemand staat die ik ken, dus daar kijk ik naar uit. Even een boost voordat het lange stuk langs de Amstel komt. Normaal gesproken hou ik juist van lopen door de natuur, maar de Amstel duurt lang en aan de overkant zie je de lopers op de terugweg zijn. Ik wil daar ook zijn! Er is weinig publiek hier. Een man voor me struikelt ineens en ligt op de straat. Gelukkig staat hij vrij snel weer op. Om afleiding te zoeken kijk ik naar de mensen om me heen. Ik zie een man met een hele brace om zijn knie. Ik zie mensen met compleet ingetapete kuiten en... er loopt een heks. Een heks?! Ja, een jongen met een heksenpak loopt al een tijdje in mijn buurt. Wanneer de brug over de Amstel komt, ben ik blij! Eindelijk weer terug. Inmiddels is de wind gaan opsteken en valt er af en toe wat regen. Bij de waterpost op het 20 kilometerpunt besluit ik voor het eerst een stukje te wandelen tijdens het drinken. Oh f*ck. Dat doet zeer als je weer gaat lopen. Wel loop ik nog steeds netjes 10 km per uur. Bijna op de helft!
20-30 km
Mentaal wordt het veel zwaarder. Ik ben erg blij dat ik mijn knie niet voel. Op dit punt denk ik dan ook: 'ik ga hem gewoon uitlopen!'. Ik heb het zwaar, maar ondertussen denk ik ook dat ik het wel stoer vind van mezelf dat ik hier loop. Ik kijk alweer uit naar de volgende waterpost, want dan mag ik weer even lopen van mezelf. Na de Amstel is het parcours saai. Het gaat over een brede weg over een industrieterrein. Niet echt inspirerend. Ondanks mijn wandelen bij de drinkposten loop ik tot de 30e kilometer nog steeds netjes 10 km per uur.
30-35 km
Mijn bovenbenen doen pijn. Echt pijn. Bij 30 begin ik met aftellen: nog maar 12 kilometer! Kom op! Nu ga je hem echt uitlopen! Maar ik kan niet meer. Opzich gaat het met mijn conditie goed. Ik voel me niet erg moe, ik heb geen dorst, geen honger. Het is oke! Maar de verzuring is niet normaal meer. Ik tel de kilometers af en moet steeds vaker stukken wandelen. Om me heen zie ik steeds meer mensen wandelen, op de grond zitten of stretchen. Mensen langs de kant roepen mijn naam: 'Hup Anna! Je bent er bijna!'. Ik ren weer een stukje en spreek steeds met mezelf af dat ik bij het volgende kilometerbordje weer even mag wandelen. Bij 35 kilometer is weer een drinkpost. Ik wandel en ren weer verder. Nog steeds lig ik aardig op schema, maar dat zal in de laatste 7 kilometer drastisch veranderen.
35-42 km
Volgens de berekeningen hieronder deed ik over de laatste 7 kilometer 48 minuten. Normaal zou ik een 10 kilometer in deze tijd kunnen lopen. Ik ren de stukjes als een boer met kiespijn. Au, au, au. Ik weet dat Sanne op dit gedeelte ergens met haar heldenbord staat. Op een gegeven moment zie ik haar en krijg ik een high five. Even weer een boost gekregen. Dankjewel Sanne! Ook loop ik langs het Running Junkies Cheering Point. Ik krijg confetti over me heen en kan weer even verder. Volgens mij zat in dit stuk ook nog een tunnel. Wie de f*ck bedenkt dat op dit punt in de race. Ik ga toch geen heuvel oprennen nu?! In mijn herinnering heb ik de laatste kilometers meer lopend dan rennend afgelegd. Overal om me heen zie ik mensen strompelen. Ook zie ik mensen liggen langs de kant met een ambulance erbij. Heftig! Nog 'even' het Vondelpark door en daarna op weg naar het Olympisch Stadion. Het laatste stuk wil ik natuurlijk wel rennend afleggen. Wanneer het stadion in zicht is, krijg ik tranen in mijn ogen. Wie had dat gedacht? Dat ik na die knieproblemen toch zou gaan rennen? Dat ik de volle 42.2 kilometer zou afleggen?! Finish!!! Tranen en kippenvel. Ik hoor mijn telefoon piepen van alle kanten. Mensen hebben me gevolgd en zien dat ik binnen ben gekomen.
Na de medaille in ontvangst te hebben genomen en een heldencape gekregen te hebben, zie ik Marlous en Erik van de #halfcrazyrunners staan. Even gedag zeggen en ik zie hun crewmaatje Roos Maris nog binnenkomen. Ik ben er verder klaar mee en loop snel naar mijn tas. Ik krijg een telefoontje van mijn moeder die vol ongeloof is. Ze heeft me via de app gevolgd en is zo verbaasd en trots. Leuk :-)
En nu?! Nog een keer?! Je zou denken op basis van dit verslag dat ik het nooit meer zou doen omdat ik het zo zwaar had. Maar.. ik wist tijdens het lopen al dat ik het nog een keer wilde doen. Hopelijk met een voorbereiding zonder een blessure op een cruciaal moment. Ik heb wel degelijk genoten van het hele evenement. Die stomme benen hadden gewoon iets te lang geslapen ;-)
Op dit moment moet ik even goed herstellen van Amsterdam. Waar ik sommige mensen al weer herstelrondjes zie rennen, moet ik er nog niet aan denken. Maandag en dinsdag verging ik van de spierpijn. Vandaag is het al iets minder, maar ik moet absoluut de trap niet op en af lopen. Blaren heb ik gelukkig geen last van..
Marathon... tot ziens naar 12 april 2015!! Tot in Rotterdam!!
