Everest Basecamp Trek 2014 #2

Woensdag 30 april: Dingboche (4258 m) - Lobuche (4950 m)
Na de rustdag van gisteren staat er weer een loopdag van 6 uur op het programma. Waar we de dag eindigden in de mist gisteren, is het nu weer stralend weer. Het landschap onderweg gaat steeds meer op een maanlandschap lijken. We lopen door rotsen en stenen en overal om ons heen zijn hoge ruige toppen met sneeuw te zien. Prachtig! Tot aan de theepauze lopen we op gelijke hoogte en is er nog weinig inspanning. We weten dat er na de theepauze een heftige klim over een pas te wachten staat, dus nog even genieten!

Uitzichten onderweg

Na een kopje soep is het tijd voor een heftige klim. De gids zegt dat we er 45 minuten over gaan doen. Uiteindelijk doen wij het in 20 minuten, maar het lijken er veel meer. Bovenaan is een grote memorial plaats voor omgekomen Everest klimmers. Overal staan stapels stenen met namen er op. 

Everest Memorial

Na de klim lopen we nog zo'n anderhalf uur door een stenige vallei. We komen erg veel verkeer tegen. Yaks lopen met zwaar expeditiemateriaal naar beneden. De reden van al deze tegenliggers is helaas zeer tragisch. 2 weken eerder is er een ernstig ongeluk gebeurd op de Everest, waarbij veel Sherpa's om het leven zijn gekomen. Sinds het ongeluk staken de Sherpa's en de expeditieteams zijn genoodzaakt hun expedities te stoppen. Er komen dus veel spullen naar beneden.

Om 14 uur komen we aan in de lodge en kunnen we eindelijk lunchen. we mogen nog een wandeling buiten maken, maar de meesten van ons hebben genoeg gehad voor de dag. Morgen is the big day. Onze gids bereid ons voor op een intensieve dag: 9 uur lopen. Maar hij zal ons allemaal naar Basecamp brengen. Al moet het dragend ;-)

Donderdag 1 mei: Lobuche (4950 m) - Gorakshep (5150 m) - Everest Basecamp (5350 m) - Gorakshep
The big day is here! Ik voel toch wel een beetje spanning. Niet omdat ik het Basecamp ga zien - dat stelt namelijk niets meer voor - maar omdat we het toch bijna gehaald hebben allemaal. Toch wel een overwinning! Maar eerst: lopen. We starten vroeg, wederom met prachtig weer.

Na een paar uur lopen, Nepali Flat, komen we aan in de laatste nederzetting voor het Basecamp: Gorakshep. Hier moeten we al vroeg lunchen, want erna zullen we nergens meer kunnen eten. Vanaf Gorakshep is het nog zo'n 2 uur tot aan Basecamp. We moeten al onze warme kleren aantrekken en dan gaan we weer. Helaas wordt het steeds meer bewolkt en de wind steekt op. Ik ben blij dat ik al mijn warme kleding heb aangetrokken.

Vanaf hier nog 2 uur lopen

De 2 uur lopen naar Basecamp vallen me best zwaar. Het gaat niet heel sterk omhoog, maar ik ben moe. Op de automatische piloot loop ik achter de rest aan. Na een tijdje zijn een paar tentjes zichtbaar: Basecamp. Er staat bijna niets meer en de tentjes lijken ook niet dichterbij te komen. We blijven maar lopen en lopen en het enige wat ik kan denken is: deze weg moeten we ook nog terug... Ondertussen is het licht gaan sneeuwen en wordt het kouder. Eenmaal bij Basecamp kan er toch een lachje vanaf bij mij. Wel heel cool om dit gehaald te hebben met iedereen.

Basecamp gehaald!

Rond 4/5 uur zijn we weer terug in Gorakshep, waar we zullen slapen. Het begint steeds harder te sneeuwen en 's avonds is het helemaal wit. Wij moeten door de sneeuw naar onze kamer lopen. Brrr. Hopen dat je niet naar de wc hoeft 's nachts! Bij het avondeten heb ik totaal geen trek. Misselijk enzo. Ik wil gewoon slapen. Er is een optie om morgen om 5 uur op te staan en de 'puinheuvel' Kalapatthar te beklimmen. Vanaf de top kun je een prachtige zonsopkomst op de Everest en de omliggende bergen zien. Maar ik besluit niet te gaan. Het is weer 400 meter omhoog en ik wil niet meer omhoog. Mentaal lukt het me niet, dus ik slaap lekker uit tot 7 uur.

Vrijdag 2 mei: Gorakshep (5150 m) - Periche (4371 m)
De groep is opgesplitst. Een deel zit nog op de Kalapatthar en een deel gaat eerder terug naar beneden. Een aantal mensen voelt zich echt niet goed, dus die moeten ook snel naar beneden. Ik voel me wel weer oke, maar ben blij dat we even niet meer hoeven te klimmen. De terugweg zal ongeveer hetzelfde zijn als de heenweg. Gelukkig hebben we op de heenweg prachtig weer gehad. Deze dag is koud, het is mistig en het sneeuwt. Hoe verder we naar beneden lopen, hoe beter het wordt. Het naar beneden lopen gaat een stuk sneller en na een paar uur lopen komen we in Periche aan. In dit dorp staat een ziekenhuisje en toevallig zitten er nu vrijwillig twee Nederlandse artsen. Ze nodigen ons uit voor een rondleiding en vertellen over hun werk. Knap hoor: dat je in die omstandigheden kan werken. Ze zijn betrokken geweest bij verschillende reddingsacties. Helaas zijn ze vaak te laat en zijn klimmers in nood al doodgevroren..

Zaterdag 3 mei: Periche (4371 m) - Kenjuma (3500 m)
Volgens onze gids wordt vandaag niet al te zwaar. Maaaar.. we weten van de heenweg nog dat er een aantal lange stukken naar beneden in zaten. Die moeten we nu dus weer opklimmen. Na een paar uur komen we weer in het kloosterdorp Tengboche. Dit keer gaan we lunchen in een bakkerij. Bij binnenkomst loopt het water ons in de mond: hamburgers, grote stukken chocoladetaart, appeltaarten. Van alles. Dat is lang geleden! We eten dan ook alsof we weken niet gegeten hebben. Eigenlijk wil ik daar nog wel even blijven zitten, maar we moeten verder. Ik heb zo'n behoefte aan een douche. Al een aantal dagen heb ik niet gedoucht en mijn haar vraagt er om. De gids zegt dat er in Kenjuma een heerlijk warme douche is. Fijn!!!

Meer bewolking op de terugweg

Het laatste kwartiertje lopen we door de stromende regen, maaaar: daar is wel de douche. Wat kun je daar van genieten zeg. En we hebben hier weer een wc op te kamer. Zo'n luxe na al die hurkwc's die je moet delen met heel de lodge.. Na de douche kunnen we eten in een heerlijk verwarmde eetruimte. We kijken een film en raken erna aan de praat met de eigenaar van de lodge. Hij heeft 2 keer op de top van de Everest gestaan en heeft als Sherpa tientallen expedities geleid. Hierdoor kunnen zijn kinderen nu studeren en heeft hij een prima leven.

Zondag 4 mei: Kenjuma (3500 m) - Monjo (2835 m)
Vandaag wordt relaxed. Tenminste dat zegt onze gids. Voor het eerste deel klopt dat zeker. We lopen een uurtje en dan zien we de contouren van Namchee. In Namchee zullen we een paar uur blijven, zodat we wat kunnen shoppen en lekker kunnen eten.

Namchee

We eten heerlijke pizza, nemen een cheesecake en drinken sinds tijden weer echte cappuccino. Er is gratis WiFi en we genieten even van al deze luxe. Het gedeelte van Namchee naar Monjo blijkt toch nog een flink eind te zijn. Er zitten wat pittige klimmetjes in en uiteindelijk moeten we nog zo'n  uur lopen.

De avond in Monjo wordt een ware feestavond. Er mag weer gedronken worden van de gids en we krijgen van hem een lokaal gebrouwen drankje. Veel van ons vinden het smerig, maar we drinken het toch maar op. Om 8 uur gaat de muziek aan en besluiten we te gaan dansen. Langzaamaan komen ook onze dragers binnen. Deze jonge jongens hebben we amper gezien tijdens de tocht. Ze waren al weg als wij begonnen en 's avonds zag je ze ook niet. De 7 jongens zijn eerst wat verlegen, maar uiteindelijk staan wij in onze modieuze bergwandeloutfits samen te dansen met de Nepalezen op de Vengaboys en Nepaleze muziek. Super leuk! Om half 12 hou ik het voor gezien en een uurtje later gaat de rest ook slapen. Niet iedereen zal de volgende dag even fris en fruitig zijn ;-)

Maandag 5 mei: Monjo (2835 m) - Lukla (2850 m)

De laatste wandeldag is ingegaan. Vandaag zullen we het laatste stuk nog even flink moeten klimmen. Boven aan de klim, aan het begin van Lukla, staat een ingangsboog. Wanneer ik de laatste stap onder de boog doorzet, slik ik toch wel even. Dit was het dan! Het regent af en toe en onze gids maakt zich zorgen over de vluchten van Lukla naar Kathmandu. De vliegtuigen vliegen namelijk niet als het bewolkt is. Wij hebben nog goede moed. We zullen toch niet lang moeten wachten? In Lukla zien we echter toeristen die al enkele dagen vast zitten. Er is beperkt vliegverkeer en we weten niet of we morgen kunnen vliegen. Dan eerst maar cocktails drinken tijdens het Happy Hour.. We moeten de volgende dag om 6 uur op staan. We duimen voor mooi weer.

Dinsdag 6 mei: Lukla
De dag begint helaas bewolkt. We ontbijten en gaan dan naar de Everest koffiebar, waar we heerlijke warme chocolademelk en cappuccino drinken. Uiteraard hoort er ook weer een groot stuk taart bij. Onze gids wil dat we om 12 uur terug zijn in de lodge. Ineens zegt hij dat we over een uur kunnen gaan vliegen. Gehaast proppen we onze lunch naar binnen. Maar helaas... we kunnen toch niet vliegen. We zien helikopters landen en er komen 3 vliegtuigjes, die ook direct weer weg zijn. De rest van de middag land er niets meer op het vliegveld. Volgens de gids kunnen wij mee met vliegtuig 23 en 24. Je moet je bedenken dat er op een mooie dag zo'n 5 vliegtuigen komen. Hoe lang moeten we dan wel niet wachten als het bewolkt blijft???

Dan maar weer naar de koffiebar, waar ze ook heerlijke Everest burgers hebben. Je moet wat hè.. Troostvoer. Er is verder ook niets te doen in Lukla. De enige optie om snel in Kathmandu te komen, lijkt een helikopter. 's Avonds bespreken we deze optie. We mogen in Lukla blijven, maar we mogen ook - mits we 650 dollar p.p. neerleggen - met de helikopter mee. Uiteindelijk wil iedereen van onze groep weg en besluiten we allemaal te betalen. De eigenaar van de lodge en onze gids zijn druk aan het bellen. Wij hebben er nog een hard hoofd in. We geloven pas dat we weg kunnen als we daadwerkelijk in een heli zitten. Ik vind het spannend. Vliegen is al niet mijn grootste hobby en dan komt dit avontuur er nog bij..

Woensdag 7 mei: Lukla - Kathmandu
Gisteren hebben we loodjes getrokken. Ik mag mee met de eerst helikopter. Om half 8 zit de eerste groep aan het ontbijt. Onze gids zegt dat we rustig aan kunnen doen. Dan ineens gaan we over een half uur weg. Oh, nee: we gaan nu weg! Ineens moeten we rennen met onze backpack achter de eigenaar van de lodge aan. Eerst moet de bankmedewerker wakker worden gemaakt, want we moeten betalen. Er komen 4 slaperige mannetjes tevoorschijn die in de weer gaan met de computer en onze creditcards. Het is een chaos. En het moet allemaal snel, snel, snel, ineens. Hup, betalen, formulier invullen en weer rennen. Door een steegje, een oude schuur door, langs bewakers. En ineens is daar de helikopter. Ook daar moeten we snel instappen. De backpacks worden op onze schoot gegooid en weg gaan we. Waarschijnlijk moest het allemaal zo snel omdat er anders zomaar andere mensen in die heli kunnen zitten. Iedereen wil weg uit Lukla en de prijzen van de helikopters stegen met de dag.

Over de vlucht kan ik kort zijn: het was prachtig, maar ook doodeng. Ik wil gewoon niet in de lucht zweven.. Na een uur zag ik Kathmandu opdoemen en ik was zo blij dat ik met beide benen weer in de grote stad was. Avontuur overleefd, goed verhaal voor thuis en op tijd voor de internationale vlucht terug naar Nederland.

's Middags was iedereen van onze groep weer veilig in Kathmandu en kregen we nog 120 dollar terug van de gecancelde vlucht. 's Avonds gaan we eten in de Rum Doodle Bar, waar trekkers komen om een voetje op te hangen.

Onze voetafdruk

Het was een spectaculair einde van één van de mooiste trips die ik ooit heb gemaakt. De groep was leuk, de uitzichten waren indrukwekkend, de tocht was prachtig en zwaar. Ooit zal ik nog wel terugkomen in Nepal, maar voorlopig zullen mijn reisjes iets minder inspannend zijn ;-)

Everest Basecamp Trek 2014 #1

Bijna een week ben ik alweer terug van één van mijn meest indrukwekkende reizen tot nu toe: een trekking naar het Everest Basecamp in Nepal. De overgang van Nepal naar Nederland kan niet groter. Na 3 weken heel actief te zijn geweest, viel ik vorige week vrijdag na een nacht in het vliegtuig op de bank neer met griep. 3 dagen bank later was ik het zat. Ik kan niet niets doen. Ik wil hardlopen, fietsen, wat dan ook! Helaas vind mijn huisarts dat ik eerst maar eens rustig aan moet doen en wat haar betreft had ik nog wel een week extra vakantie kunnen nemen.. Neuh.. ik ben gewoon alweer een paar dagen aan het werk, maar door al mijn verstopte holtes, zit hardlopen er nog niet in. Helaas geen Marikenloop voor mij aanstaande zondag :-( . Het voordeel van al het bankhangen: alle foto's bekijken en nagenieten van een prachtige reis. Lees hieronder deel 1 van mijn avontuur!

Donderdag 24 april: Kathmandu - Lukla (2850 m) - Phakding (2652 m)
Na 1,5 dag in Kathmandu te zijn geweest, begint de donderdag erg vroeg. Om 4 uur gaat te wekker, pakken we snel onze spullen en gaan we naar het vliegveld voor een nationale vlucht naar Lukla. Het is altijd maar de vraag of de vliegtuigjes vliegen. Als het bewolkt is, blijven ze aan de grond omdat ze alle zicht nodig hebben om te landen in Lukla. We hebben geluk: het is helder en rond half 7 kunnen we vertrekken. Lukla is één van de gevaarlijkste vliegvelden ter wereld. We hebben elkaar in de groep al aardig opgejut met wilde verhalen. Het vliegtuigje ziet er niet echt comfortabel uit en met mijn vliegangst vind ik het maar niets. Met zijn tienen stappen we in. Ik hou de hele vlucht mijn hart vast. Een half uur later laten we ons bijna letterlijk tussen twee steile bergwanden uit de lucht vallen. En ineens is daar de hele korte landingsbaan van Lukla. Wat ben ik blij dat ik weer op de grond sta!! Pff. Hebben we dat ook weer overleefd!

Vliegveld Lukla met ons vliegtuigje.

Tussen 7 en 8 zitten we aan het ontbijt in de lodge weer we aan het eind van de trekking zullen slapen. We maken voor het eerst kennis met de menukaart, die overal onderweg hetzelfde zal zijn. Ontbijten doen we met pap, pannenkoeken, wentelteefjes of witte toast met ei. De eerste ochtend nog lekker, maar na een aantal dagen wordt de keuze toch steeds moeilijker. Bij het ontbijt een 'small pot tea'. Liters zullen wij deze reis opdrinken.

Onze gids heeft ons verteld dat we zeker 3 tot 4 liter per dag moeten drinken om hoogteziekte te voorkomen. Ook is het beter geen alcohol te drinken tijdens het stijgen en moeten we genoeg eten. Iedereen zal volgens hem last gaan krijgen van hoofdpijn of misselijkheid, maar het mag zeker niet te erg worden. Hoogteziekte kan zeer gevaarlijk zijn en we moeten de aanwijzingen kennen. Wordt het te erg dan moeten we afdalen. Dat s het enige medicijn.

Na het ontbijt volgt een korte wandeldag van 3 uur naar het lagergelegen Phakding. De weg gaat eerst lang naar beneden en vervolgens loop het pad kronkelend door de bossen. We kruisen de eerste Suspension Bridge. Velen zullen nog volgen.

Suspension Bridge (hangbrug)

We zijn vroeg in de lodge en na de lunch gaan we nog naar een klooster wat hoger op de berg ligt. Een pittig klimmetje, maar wel lekker lopen even. 's Avonds ben ik zo moe, dat ik om 8 uur als een blok in slaap val. Het is donker, het regent keihard en het is fris, maar mijn slaapzak is prima. Natuurlijk wordt ik om 2 uur 's nachts wakker en denk ik dat het al ochtend is. Veel te vroeg gaan slapen..

Vrijdag 25 april: Phakding (2652 m) - Namchee (3440 m)
Vandaag introduceert onze gids ons voor het eerst met de term Nepali Flat. It goes a little steepy up and a little steepy down. Yeah right! Nepali Flat is dus alles behalve plat ;-) In Namchee is op vrijdag en zaterdag markt en dat merk je onderweg. Er lopen veel dragers, ezels en dzo's (een kruising tussen een rund en een yak) met volle bepakking. Iedere keer als ze er langs moeten, moeten we aan de kant. De beesten lopen namelijk stug door en je wilt geen horens in je bil. We lopen vooral door het bos en kruizen enkele keer dezelfde rivier door middel van een suspension bridge. Af en toe hebben we al een prachtig uitzicht op de hoge bergen van de Himalaya.

Na de lunch volgt een pittige klim van 2 uur. Langzaam, als een stel yaks, sloffen we de berg op. Ik merk dat het me op deze hoogte al meer moeite kost om omhoog te lopen. Na de lange klim en 6 uur lopen, is het een verademing om Namchee in een bergkom te zien liggen. We slapen in een hotel met wc op de kamer. Wat een luxe! de douche op de kamer is zoals altijd alleen koud. IJskoud! Maar gelukkig kan je in iedere lodge warm douchen tegen betaling. Wat niet wil zeggen dat de douche in een warme ruimte is. In Namchee staan we te rillen in een hokje buiten. Maar ik vind het al heel wat dat je überhaupt kan douchen! In de lodge spelen we 's avonds Yahtzee en gaan we Pesten. Heel veel anders is er niets te doen, dus we gaan weer vroeg naar bed.

Namchee

Zaterdag 26 april: Namchee (3440 m)
Omdat we gisteren zoveel zijn gestegen hebben we vandaag een 'rustdag' om te acclimatiseren. Een rustdag in ons schema betekent niet dat we niets doen. We lopen 's ochtends naar een Everest Viewpoint. Mount Everest blijkt nogal verlegen en laat zich niet graag zien. Als we na een tijdje wachten de koningin onder de bergen eindelijk zien, blijkt het een kleine piramide in de verte te zijn. Maar toch: we hebben Everest gezien! na dit moment lopen we heel lang en stijl omhoog naar een vliegveldje. Oef! Wat is dit pittig! Ademhalen gaat al moeilijker op deze hoogte. Probeer maar eens een uur trap te lopen. Zoiets is het.

Uitgeput na steile klim.

Om half 12 zijn we terug in het hotel en hebben we de middag voor onszelf. We kopen wc-papier en energybars in de winkeltjes en gaan koffiedrinken in een hipster koffietent. Wanneer ik hier met drie anderen zit te genieten van een heerlijke warme chocolademelk, loopt er de hele tijd een man in onderbroek langs. We hebben er lol om en ineens komt hij naast ons zitten. Hij stelt zich voor als Bobby from Australia. En Bobby is on a mission. Bobby heeft MS, maar hij moet en zal de bergen beklimmen. We krijgen zijn Facebookpagina mee. We beloven thuis te zullen kijken.

Zondag 27 april: Namchee (3440 m) - Tengboche (3867 m)
Vandaag lopen we een erg mooie route langs de rand van een bergkam. Rechts van ons stroomt in de diepte de rivier die we al een aantal keer zijn overgestoken. In de verte zijn de prachtige ruige toppen van de hoge bergen te zien. Nog steeds zijn er boompjes en struiken om ons heen. De boomgrens ligt in Nepal heel wat hoger dan in Europa. Ook al is het wederom 6 uur lopen; deze dag gaat snel voorbij. Tegen het eind moeten we even een pittige klim maken. Voor het eerst begint het een beetje te regenen. Maar heel erg is dat niet. Wordt het eindelijk wat minder stoffig op het pad.

Bijna in Tengboche

Na 6 uur lopen, komen we in het kloosterdorp Tengboche aan. Helaas is de lucht helemaal dichtgetrokken, dus het wordt steeds kouder. Onze gids had al gewaarschuwd: Tengboche is kouhoud! En dat klopt! Ik slaap met mijn roommate op een hoekje. Je moet je voorstellen dat de wanden van de lodges uit dunne houten schotten bestaan. Er is geen dubbelglas en al helemaal geen verwarming. Ik denk dat ik hier de beroerdste nacht heb gehad: door de droge lucht begin ik te hoesten, het bed is een houten plank, ik moet 's nachts naar de wc en dat is ijskoud. Verder begint de ijle lucht toe te slaan op mijn dromen. Ook al iets wat de gids had gezegd. Meerdere mensen van onze groep hebben deze nacht vreemd gedroomd. Dat het maar snel ochtend mag worden!

Maandag 28 april: Tengboche (3867 m) - Dingboche (4258 m)
Half 7: de wekker gaat, ik schuif het gordijn opzij, veeg de ijsbloemen weg en zie een strakblauwe lucht. Zoals iedere ochtend: snel vanuit de slaapzak je kleding aandoen en ontbijten. En dan snel naar buiten voor het prachtige uitzicht. Gisteren hadden we hier niets van meegekregen!

De lodge waar  we sliepen.

Vandaag zullen we weer 6 uur lopen en zullen we voor het eerst boven de 4000 meter komen. We houden prachtig weer vandaag en de route loopt door bosjes, langs een rivier. Onderweg voelt iedere stap omhoog als drie stappen. Langzaam, voetje voor voetje schuifelen we omhoog. Doordat er minder zuurstof in de lucht zit, wordt het steeds zwaarder. Vaak staan we stil om uit te hijgen en te genieten van de mooie uitzichten.

Strakblauwe lucht!

Rond meter 4000 begin ik een drukkende hoofdpijn te voelen en eenmaal aangekomen in Dingboche heb ik iemand op mijn hoofd staan. De druk is niet normaal meer. Oke, just relax, that happens, aldus de vaak uitgesproken woorden van Tek, onze gids. We mogen ons ook weer niet te druk maken over de hoogteziekte. Maar als we de volgende dag te horen krijgen dat er een Westerse toeriste in het dorp is overleden aan de gevolgen van hoogteziekte, wordt je toch weer met je neus op de feiten gedrukt. Je moet gewoon niet te snel omhoog willen. Gelukkig gaat bij mij de knallende koppijn na een paar uur langzaam weg. Ik heb gegeten en ik voel me weer veel beter. Morgen zullen we ook hier blijven om te acclimatiseren en dat is maar goed ook. Ik had niet meteen verder omhoog gemoeten.

Dinsdag 29 april: Dingboche (4258 m)
Natuurlijk gaan we op onze rustdag wel een klimmetje maken om de acclimatisatie te bevorderen. We lopen (lees: schuifelen als een stel bejaarden) 200 meter omhoog naar een prachtig uitkijkpunt. Boven is het koud en het waait, maar we hebben wel uitzicht op allerlei reuzen. De tocht naar beneden gaat een stuk sneller en we hebben de middag voor onszelf.

Uitzicht bij Dingboche

In Dingboche is niets te doen. Nadat we wat chocolade en wederom wc-papier hebben gekocht, gaan we de hele middag in de lodge spelletjes spelen en lezen. We maken grapjes over de andere trekkers in de lodge en verzinnen verhalen bij ze. Je moet iets he ;-) Just relax! 's Middags wordt het bewolkt en begint het licht te sneeuwen. Al snel zien we de bergen om ons heen niet meer en zitten we in de mist. Vroeg naar bed, want morgen volgt weer een pittig stuk klimmen!