15 kilometer hardlopen: een jaar geleden - wat zeg ik - een half jaar geleden had ik niet gedacht dat me dat zo gemakkelijk af ging. Gisteren zei ik op het 10 km punt tegen Q hoe uitgeput we eerst soms waren op dit punt. Maar dan was je klaar met de race.
De 7 Heuvelenloop was massaal, maar goed georganiseerd. Koud, maar mooi. Het begon allemaal wat minder ontspannen toen de trein op Utrecht Centraal zo vol bleek te zitten dat er mensen achter bleven op het perron. De conductrice was in de stress en bleef maar omroepen dat er nu toch ècht niemand meer bij kon. Gelukkig stonden wij er wel in. Een trein vol met hardlopers en verdwaasde mensen die niet begrepen wat al die sportieve, felgekleurde mensen toch gingen doen. Iedereen praatte met elkaar en had er zin in. Eenmaal in Nijmegen eerst maar eens een dixie opgezocht, want ik moest nu al naar de wc. Erna zouden nog enkele wc-bezoeken volgen. Kou, spanning en veel water: tsja.. Gelukkig konden wij ons omkleden in een warme parkeergarage. Daar lieten we ook onze spullen achter, zodat we in onze niet al te warme hardloopoutfits ons naar het startvak begaven. En daar begon het wachten. Ik denk dat we ongeveer een half uur hebben staan springen en handen wrijven. Brrrr. Koud, koud, koud! Kwart voor 2 zouden wij officieel starten, maar rond 2 uur passeerde ik de startlijn.
We zouden rustig gaan lopen en bij elkaar blijven. De eerste kilometers gingen ook vrij rustig, langzaam berg op. Onderweg veel publiek en een aantal dweilbands bij cafees. Gezellige sfeer hoor. Een lach bij ons als enkele toeschouwers enthousiast roepen: de pijn voel je morgen pas!!! Na de eerste 5 kilometer gaan we rustig verder. Het gaat lekker en de heuvels vallen mee. Af en toe een stijl klimmetje, maar daarna kun je je weer lekker naar beneden laten vallen. Aan mijn tijd per km hieronder kun je wel een beetje zien waar de heuvels zaten. Op een gegeven moment liep er een meisje voor ons met op haar t-shirt de contouren van de heuvels. Ooooh, we hadden de eerste 5 al gehad. Nog maar 2 te gaan. Goed shirt was dat ;-) We wisten wel dat de laatste heuvel het zwaarst zou zijn: een lang stuk vals plat omhoog. Dit was rond de 11de kilometer. Maar we wisten ook dat het daarna alleen nog maar naar beneden zou gaan. En ook het publiek aan de kant riep dat.
De laatste kilometers heb ik voor het eerst echt een ultieme runners high ervaren. Ik was even niet meer te stoppen en zat vol energie. Ik ging als een speer, had een glimlach op mijn gezicht en ging steeds sneller (zie hieronder). De laatste kilometer heb ik zelfs als snelst gedaan. En zo hoort het eigenlijk ook: rustig beginnen en daarna versnellen. Ik liep de finish vol energie over! Ik had geen pijntjes, geen last van eerdere blessures, was niet uitgeput, hongerig of draaierig. Zelf mijn ademhaling was redelijk normaal. Wat een goed gevoel. Een paar seconden na mij kwam ook Q over de finish. We hadden allebei best nog wat er bij kunnen lopen. Dat geeft hoop voor de halve marathon!
Natuurlijk eerst weer naar die dixie, want eigenlijk moest ik vanaf dat ik in het startvak stond alweer naar de wc. Toen ik daar zat, merkte ik wel hoe koud het eigenlijk was. Mijn handen hadden moeite de knoop van mijn broek weer vast te maken en mijn bovenbenen voelden stram. Gelukkig moesten we nog even lopen naar het punt waar we drinken en een medaille (oh nee: beeldje..) kregen. Even uitlopen en daarna snel weer de parkeergarage in waar ik 4 lagen droge kleding aantrok. Na wat eten terug naar de trein, waar we nu gelukkig wel een zitplaats hadden!
Mijn officiële tijd was 1:18.46. Met alles onder de anderhalf uur was ik tevreden geweest. Nu ben ik dik, dik, dik tevreden =D Op naar Egmond!
Streets (Victor Carrera, 2009) :: 7.0
